Even voelen...

Het is lang geleden dat ik een blog heb geschreven.

Dat komt doordat ik aan het voelen ben. Voelen? Ja voelen... voor sommige mensen heel normaal en en natuurlijk maar voor mij dus niet. Voelen kost mij veel energie en concentratie. Ik ben nl. gewend om vanuit mijn hoofd te leven. Als vrouw met een anders bedraad brein dat eigenlijk 24 per dag bruist met ideeen maar ook met emoties leef ik vooral vanuit dat brein en ben ik wat verder verwijderd van mijn gevoel...

Doordat ik als kind en als adolescent vaak te horen heb gekregen dat ik niet zo dramatisch moest doen of dat ik niet te impulsief vanuit emotie moet reageren heb ik mijzelf dat afgeleerd. En ben ik in mijn hoofd gaan zitten. Alle emoties, gevoelens en beslissingen gaan dus eerst via mijn hoofd. Niets mis met vanuit je ratio, je verstand beslissingen nemen maar niet alles kun je met je hoofd beslissen.

Neem bijvoorbeeld mijn beslissing om mijn vaste baan in het onderwijs na 14 jaar op te zeggen... pfoe niet iets wat je zo even op een gevoel baseerd; tja ik voel het niet meer dus zeg ik maar mijn vaste inkomen op! Nee zo ging het zeker niet. Na eerst heel erg in mijn hoofd te hebben geprobeerd alle punten tegen elkaar af te wegen. Dat duurde weken en daar werd ik bijna ziek van...

Ik voelde dat het tijd was te verterekken, tijd was om andere deuren te openen. Maar dan ging dat stemmetje in mijn hoofd zich er toch weer mee bemoeien. Het wikte en weegde dat gevoel er weer uit. Weken heb ik wakker gelegen en was ik letterlijk ziek van zorgen.

Tot ik mijn hoofd vertelde wat ik voelde, dat ik moe was maar ook op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik wilde meer avontuur en nieuwe dingen leren. Na 14 jaar op dezelfde plek werken is het nieuwe er wel een beetje af! Ik vertelde mijn hoofd dat het mij enorm veel energie en vreugde zou geven om nieuwe dingen te leren, nieuwe mensen te ontmoeten. Die energie zou er voor zorgen dat het financiele aspect wel weer goed zou komen. Ik vertelde mijn hoofd wat ik voelde...

Toen ik eenmaal de beslissing genomen had om te vertrekken ben ik niet meteen in een nieuwe vaste baan gesprongen. Daar krijg ik nog wel de kriebels van. Als ik denk aan wat anderen daar van vinden; want de rode draad door mijn leven is dat ik nooit iemand wil teleurstellen. Maar dat ik daarmee vaak voorbij ga aan mijn eigen gevoelens en mijzelf teleurstel daar ben ik jaren lang niet mee bezig geweest. Niet zo dramatisch doen, gewoon doorgaan anderen doen het ook, gewoon niet luisteren naar je gevoel en even rationeel de zaken op een rijtje zetten. Ik denk dat ik dat zeker de laatste 30 jaar van mijn leven al doe.

Dus hoog tijd om naar mijn gevoel te luisteren. Ik ga er ook geen sorry voor zeggen. Geen sorry dat het zo lang geleden is dat ik een blog heb geschreven, geen sorry dat ik ineens nog maar weinig deel op Instagram... Geen sorry dat ik soms een halve dag uit het raam staar in plaats van het huishouden op orde te houden of nieuwe diensten te lanceren of te werken in een nieuwe baan. Ik ben aan het voelen, wat wil ik? Wat voelt er goed? Wat voelt er niet goed? Waarom voelt iets niet goed?

Daarom is het even rustig op mijn sociale media...  ik neem bewust tijd om te voelen. Gun jij jezelf ook wel eens de tijd om te voelen?